Szczegóły wydarzenia
20 maja 2012 roku
Sentymentalna podróż w przeszłość
80-lecie powrotu kapucynów do Zakroczymia to uroczystość upamiętniająca powrót po carskiej kasacie klasztoru. Uczestniczyli w niej przedstawiciele duchowieństwa i władz gminnych oraz osoby od lat związane z zakroczymskim zakonem kapucynów, m.in. chór „Gregorianie”.
 |
 |
Uroczystość wyznaczono wprawdzie na 20 maja br., jednak tryumfalny powrót kapucynów do Zakroczymia po 40 latach nieobecności odbył się 31 lipca 1932 r. Historia kapucynów w Zakroczymiu zaczyna się od 1957 roku, i od tego czasu powiązana jest z dziejami Polski, będąc zwłaszcza w trudnych czasach ostoją patriotyzmu oraz ważnym ośrodkiem oddziaływania religijnego i społecznego.
Dla chóru „Gregorianie” uroczystość ta miała szczególne znaczenie. Była niejako sentymentalną podróżą w lata młodzieńcze. Bowiem 30 lat temu większość obecnych chórzystów uczestniczyło we mszy św. i akademii upamiętniającej 50-lecie powrotu kapucynów do Zakroczymia. Przygotowali oni m.in. inscenizację wiernie przedstawiającą sam moment przybycia zakonników do klasztoru, powitanie ich przez władze miasta i hierarchów kościelnych diecezji płockiej oraz wręczenie im kluczy do kościoła.
W niedzielnej liturgii „Gregorianie” również aktywnie uczestniczyli. Wykonali części stałe mszy świętej i kilka pieśni na 4 głosy, dziękując za obecność kapucynów w Zakroczymiu. Ta obecność zakonników w zakroczymskim klasztorze miała ogromny wpływ na życie kilku pokoleń mieszkańców tego mazowieckiego miasteczka. Podkreślali to licznie zebrani goście na uroczystym obiedzie. Klasztor był miejscem spotkań, nauki i wychowania. Z jego dobroczynnego wpływu czerpali rzesze ministrantów, schola śpiewająca i mieszkańcy. Dzisiaj wprawdzie nie jest tak oblegany przez dzieci i młodzież jak dawniej, ale nadal jest ważnym ośrodkiem życia społecznego i kulturalnego. Inna jest też rola Kościoła.
Chór „Gregorianie” serdecznie dziękuje ojcu gwardianowi Józefowi Łaskiemu za zaproszenie do udziału w tej uroczystości. To dzięki niej w wielu z nas odżyły najpiękniejsze wspomnienia z dzieciństwa i młodości. Dzięki niej również poczuliśmy się znowu cząstką wielkiej, franciszkańskiej wspólnoty.